رابطه تفکر معنوی و یادگیری خود راهبر و نقش میانجی باورهای هوشی دربین دانشجویان دانشگاه آزاد ممسنی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین تفکر معنوی و یادگیری خود راهبر و نقش میانجی باورهای هوشی در بین دانشجویان دانشگاه آزاد ممسنی می باشد. در این پژوهش با توجه به هدف کاربردی و از لحاط گردآوری اطلاعات از نوع تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی می -باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه آزاد نورآباد ممسنی می باشد که تعداد آنها برابر با ۷۳۰ نفر می باشد. که با استفاده از فرمول کوکران ۲۵۶ نفر را زا روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. ابزار این پژوهش سه پرسشنامه تفکر معنوی گلاک و استارک(۲۰۰۱) ، باورهای هوشی بابایی (۱۳۷۷) و پرسشنامه یادگیری خود راهبر از پرسشنامه فیشر و همکاران(۲۰۱۳) می باشد که روایی بصورت صوری توسط استاد راهنما مورد تایید قرار گرفت و پایایی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه تفکر معنوی ۷۹/، یادگیری خود راهبر۸۲/ و باورهای هوشی ۹۱/ بدست آمد. داده های استخراجی با استفاده از آزمون تحلیل مسیر در نرم افزار Amos مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . نتایج نشان می دهد که باورهای هوشی نقش واسطه گری خوبی در رابطه بین تفکر معنوی و یادگیری خود راهبر دارد.