سلامت زندانیان: حقی قابل تقلیل یا تعهدی غیرقابل عدول در پرتوی قاعده آمره منع شکنجه با تاکید بر رویه قضایی

زمینه و هدف: رایج شدن حکم حبس در زرادخانه کیفری ۱۸۳ کشور از۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد به دنبال انسانی تر شدن مجازات ها و جایگزین شدنزندان به جای مجازات اعدام این پرسش را مطرح می سازد که آیا کیفیت و کمیتمراقبت های بهداشتی برای زندانیان با توجه به وضعیت حقوقی آن ها و یا به دلایلاقتصادی و کمبود منابع مالی قابل تقلیل است؟روش: این تحقیق از نوع نظری بوده، روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی است و روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالاتصورت گرفته است.ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون،صداقت و امانتداری رعایت شده است.یافته ها: زندان خود مجازات است و زندانی جهت مجازات مجدد به زندان فرستادهنمی شود. لذا نگه داشتن فرد در حبس، نباید اثرات مخربی بر سلامت افراد داشته باشد.تحقق حق سلامت در زندان منوط به پیوند حقوق به اصطلاح «مثبت» و «منفی» بودهو گاهی با ترک بدرفتاری حق سلامت محقق می گردد همان طور که در بسیاری از مواردتنها راه برای دولت برای انجام تعهدات خود مبنی بر عدم بدرفتاری با زندانیان، ارائهخدمات بهداشتی است. نتیجه گیری: در پرتوی اصل هم ترازی و اصل منع تبعیض، حق سلامت زندانیان بازندانی شدن نه تنها تقلیل نمی یابد بلکه تحت قاعده آمره منع شکنجه، حق سلامتزندانیان تعهدی غیرقابل عدول دولت بوده و مستلزم اتخاذ روش های موثر پیشگیری،غربالگری و درمان است. با چنین رویکردی محرومیت از مراقبت های بهداشتی به مثابهشکنجه یا رفتار غیرانسانی بوده و تعهد دولت مبنی بر عدم شکنجه و بدرفتاری بازندانیان به صرف ارائه مراقبت های بهداشتی محقق می شود.

کلیدواژه ها:

زندان ، حکم حبس ، زندانیان ، حق سلامت ، قاعده آمره ، منع شکنجه ، رویه قضایی