نقش سبک های مقابله ای و شفقت به خود در رشد پس از سانحه در بیماران سرطانی

در متن پیش بینی رشد پس از سانحه بر اساس متغییرهای متعددی صورت گرفته است. هدف اصلی پژوهش حاضر تبیین نقش شفقت به خود و سبک های مقابله ای در رشد پس از سانحه بیماران سرطانی بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. نمونه پژوهش حاضر شامل ۱۶۵ نفر از بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان مصطفی خمینی بود که به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل: پرسشنامه رشد پس از سانحه ( PTGI, ۱۹۹۶)، پرسشنامه شفقت به خود ( SCS, ۲۰۰۳)، پرسشنامه سبک های مقابله ای نسخه کوتاه (CISS-SF, ۱۹۹۴) بوده است. تحلیل داده ها با استفاد از آمار توصیفی، آزمون معناداری ضرایب همبستگی و رگرسیون گام به گام انجام شد. یافته ها نشان داد که بین سبک مقابله ای مسئله مدار و شفقت به خود با رشد پس از سانحه رابطه مثبت و همسو وجود دارد. همچنین شفقت به خود، سبک مقابله ای مسئله مدار و هیجان مدار توانستند رشد پس از سانحه را به طور مثبت و معنی داری پیش بینی کنند. بحث و نتیجه گیری: مطالعه حاضر تعامل پیچیده عوامل مختلف در خصوص فرایند رشد پس از سانحه را آشکار می سازد و درک جامعی در خصوص رشد پس از سانحه و عوامل مربوط به آن در بیماران مبتلا به سرطان میدهد. یافته های حاصل را میتوان در جهت افزایش توانمندی در برخورد بر مشکلات استرس زای زندگی به کاربرد.

کلیدواژه های نقش سبک های مقابله ای و شفقت به خود در رشد پس از سانحه در بیماران سرطانی:

رشد پس از سانحه ، شفقت به خود ، سبک های مقابله ای