اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت بر سبک های دلبستگی و مکانیزم های دفاعی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت بر سبک های دلبستگی و مکانیزم های دفاعی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود. این پژوهش از لحاظ اجرا، جزء پژوهش های آزمایشی از نوع روش تحقیق نیم هآزمایشی با طرح پی ش آزمون- پس آزمون با گروه گواه به همراه پیگیری دو ماهه به شمار می رفت. دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن که در نیمسال اول سال تحصیلی ۱۴۰۲ در این دانشگاه مشغول به تحصیل بودند، جامعه آماری این مطالعه را تشکیل دادند. از این میان؛ تعداد ۳۰ نفر از این دانشجویان که به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا بودند با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر) گمارده شدند. روی گروه آزمایش پروتکل درمانی پویشی فشره و کوتاه مدت مطابق با رویکرد دوانلو (۱۹۹۵ ، ۲۰۰۰) طی ۱۶ جلسه و دو جلسه در هفته (مجموعا ۸ هفته) اجرا شد، درحالی که گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت کرد. آزمودنی ها در هر دو گروه در ابتدای پژوهش مقیاس دلبستگی بزرگسالان هازن و شاور (۱۹۸۷) و پرسشنامه سبک های دفا عی آندروز و همکاران (۱۹۹۳) را پاسخ دادند و پس پا یان مداخله مجددا هر دو پرسشنامه ها را تکمیل کردند. برای آزمون پیگیری؛ شرکت کنندگان دو ماه پس از اتمام مداخله برای سومین بار به پرسشنامه های مذکور پاسخ دادند. برای بررسی فرضیه پژوهش از تحلیل واریانس مختلط استفاده شد. نتایج نشان داد که روان درمانی پویشی کوتاه مدت بر سبک های دلبستگی و مکانیزم های دفاعی افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتما عی تاثیر دارد و این اثربخشی تا مرحله پیگیری تداوم داشته است.

کلیدواژه ها:

روان درمانی پویشی کوتاه مدت ، سبک های دلبستگی ، مکانیزم های دفاعی ، اختلال اضطراب اجتماعی