تاثیر مداخله آموزش حل مساله بر میزان پرخاشگری و وسوسه بیماران وابسته به مصرف مواد مخدر در شهر اصفهان

این پژوهش به بررسی اثربخشی آموزش حل مساله بر میزان پرخاشگری و وسوسه بیماران وابسته به مواد مخدر در شهر اصفهان پرداخته است. به این منظور ۲۰ نفر از بیماران وابسته به مواد مخدربه شیوه نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گرو آزمایشی و گروه گواه جایگزین شدند. پیش از برگزاری نخستین جلسه آموزش حل مساله، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (AQ) و پرسشنامه عقاید وسوسه انگیز بک (CBQ) در مورد گروه آزمایشی و گروه گواه به عنوان پش آزمون اجرا شد. سپس افراد گروه آزمایش به مدت هشت هفته و هر هفته یک جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش حل مساله قرار گرفتند. بلافاصله بعد از اجرای آموزش حل مساله پرسشنامه های پرخاشگری و وسوسه در مورد هر دو گروه به عنوان پس آزمون اجرا شد. یک ماه بعد نیز پرسشنامه های پرخاشگری و وسوسه به عنوان آزمون پیگیری در مورد گروه آزمایش و گروه گواه اجرا گردید.نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش حل مساله در مرحله پس آزمون پرخاشگری گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه به طور معنی دار کاهش داده است (۰۰۰۱ / ۰ = P) همچنین آموزش حل مساله موجب کاهش معنی دار پرخاشگری گروه آزمایشی در مرحله پیگیری در مقایسه با گروه گواه شده است (۰۰۰۱ / ۰ = P) آموزش حل مساله در مرحله پس آزمون وسوسه را در گروه آزمایشی در مقایسه با گروه گواه به طور معنی دار کاهش داده است (۰۰۰۱ / ۰ = P) و همچنین در مرحله پیگیری نیز موفق به کاهش معنی دار وسوسه گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه بوده است (۰۰۰۱ / ۰ = P).

کلیدواژه ها:

آموزش حل مساله ، پرخاشگری ، وسوسه ، بیماران وابسته به مواد مخدر