اثر بخشی آموزش مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیک بر خود شفقتی و تحمل پریشانی در زنان هیستری کتومی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مبتنی بر رفتار درمانی دی الکتیک بر خود شفقتی و تحمل پریشانی در زنان هیستریکتومی شهر اصفهان انجام شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل به همراه پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان با عمل هیسترکتومی ناحیه ۳ شهر اصفهان میباشند، ۴۰ نفر با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه برابر (۲۰ نفری) آزمایش و کنترل گمارش شدند. ابزار گرد آوری اطلاعات پرسشنامه شفقت به خود نف (۲۰۰۳)، مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر )(۲۰۰۵)، جلسات آموزشی رفتار درمانی دیالکتیک لینچ و همکاران (۲۰۰۳؛ به نقل از راحت دهمرده و همکاران، ۱۴۰۱) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۷ در دو بخش توصیفی و استنباطی انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد: آموزش مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیک بر خود شفقتی و تحمل پریشانی در زنان هیستریکتومی تاثیر دارد (P<۰/۰۱). بر این اساس میتوان نتیجه گرفت آموزش مبتنی بر رفتار درمانی د یالکت یک می تواند بر خود شفقتی و تحمل پریشانی در زنان هیستریکتومی موثر باشد و روانشناسان و مشاوران از این روش برای سایر متغیرها در این گروه از زنان استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر رفتار درمانی دی الکتیک ، خود شفقتی ، تحمل پریشانی ، هیستریکتومی