صلاحیت ساختاری؛ باز شناسی رویکردی بنیادی برای فعالیت حرفه ای مددکاران اجتماعی

زمینه و هدف: صلاحیت ساختاری به عنوان رویکردی اساسی در ارتقاء کیفیت و اثربخشی فعالیتهای مددکاران اجتماعی بازخوانی شده است. حضور مددکاران اجتماعی در ساختارهای رفاه اجتماعی علاوه بر آنکه آنان را نیازمند داشتن بینشی جامعه شناختی و ساختاری می کند، راهی است تا مددکاران اجتماعی در شکلی بهینه برای بهبود ارائه خدمات در محیط کار خود به توسعه فعالیت های تیمی و تشریک مساعی و درک اهمیت فاکتورهای محیطی تاثیرگذار بر کیفیت خدمات اقدام نمایند. لذا هدف این مقاله بررسی مفهوم صلاحیت ساختاری و کارکرد آن در حوزه مددکاری اجتماعی و خدمات اجتما عی است. روش: در این مطالعه با روش کیفی به بررسی مفهومی و مبتنی بر ادبیات جهانی موجود در زمینه صلاحیت ساختاری اهتما م شده است. این بررسی از میان ۲۱ اثر منتشر شده ۹ اثر پژوهشی را برای بررسی مفهومی و همچنین کارکرد این مفهوم در اقدامات مددکاری اجتماعی انتخاب نموده است. یافته ها: یافته ها صلاحیت ساختاری را به عنوان ادبیاتی دیرینه و لاینفک در مددکاری اجتماعی معرفی کرده و رویکرد ساختارگرایانه در مددکاری اجتماعی را به عنوان یک لنز نظری رو به گسترش دانست هاند. صلاحیت ساختاری به توسعه نگرش مددکاران اجتماعی در محل کار تاکیدی اساسی دارد تا آنان از ظرفیت های موجود به نفع اهداف حرفه ای خود بهره برده و د ر توسعه و ایجاد ظرفیت های ساختاری جوامع قدم بردارند.

کلیدواژه ها:

صلاحیت ساختاری ، شایستگی حرفه ای ، مددکاری اجتما عی ، خدمات اجتما عی ، سیستم خدمات رفاهی