پیش بینی ثبات زناشویی براساس رضایت جنسی، تعهد و سازگاری زناشویی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی ثبات زناشویی براساس رضایت جن سی، تعهد و سازگاری زناشویی بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جز پژوهش های توصیفی همبستگی بوده و جامعه آماری زوجین شهر شیراز در نیمه اول سال ۱۴۰۲ بود که از بین آنها ۲۵۰ زوج (جمعا ۵۰۰ نفر) به عنوان نمونه به شیوه تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه تعهد زناشویی آدامز و جونز (۱۹۹۷)، سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶)، ثبات زناشویی گاتمن (۱۹۹۹) و خرده مقیاس رضایت جنسی از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (۱۹۸۹) بوده است. یافته ها نشان داد رضایت جنسی، تعهد و سازگاری زناشویی می توانند پیش بینی کننده ثبات زناشویی باشند و براساس ضرایب استاندارد شده تعهد زناشویی و رضایت جنسی در جنسیت مرد و تعهد و سازگاری زناشویی در جنسیت زن (β=۰.۴۲, ۰.۴۰; ۰.۳۵, ۰.۴۲) در درجه اول و دوم به ترتیب مهمترین عوامل پیش بینی کننده ثبات زناشویی بودند (P<۰.۰۱). در جنسیت مرد سازگاری زناشویی (β=۰.۱۱۵) و در جنسیت زن رضایت جنسی (β=۰.۲۰) نقش کم رنگ تری نسبت به سایر متغیرها در تبیین ثبات زناشویی داشتند (P<۰.۰۵). بنابر یافته ها؛ توجه به رضایت جنسی، تعهد و سازگاری زناشویی در برنامه های اثربخشی مرتبط با ثبات زناشویی که توسط متخصصان حوزه روانشناسی و مشاوره خانواده و ازدواج و نیز دست اندرکان و مسئولین این حوزه انجام میشود، در سطح خرد خانواده و در سطح کلان جامعه میتواند نقش مثبتی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تعهد زناشویی ، ثبات زناشویی ، رضایت جنسی ، زوجین ، سازگاری زناشویی