نقش الگوهای ارتباطی و روابط زناشویی در آشفتگی زناشویی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش الگوهای ارتباطی و روابط زناشویی در آشفتگی زناشویی بود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جز پژوهشهای توصیفی همبستگی بوده و جامعه آماری زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خانواده درمانی شهر شیراز در نیمه دوم سال ۱۴۰۲ بود که از بین آنها ۲۵۰ زوج (جمعا ۵۰۰ نفر) به عنوان نمونه به شیوه هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش نیز پرسشنامه الگوهای ارتباطی (۱۹۹۸)، رضایت زناشویی انریچ (۱۹۸۹) و آشفتگی زناشویی (۱۹۷۹) بود. یافته ها نشان داد الگوهای ارتباطی و روابط زناشویی می توانند پیش بینی کننده آشفتگی زناشویی در زوجین متقاضی طلاق باشند و از بین ۳ الگوی ارتباطی ، براساس ضرایب استاندارد شده الگوی ارتباط سازنده متقابل (۰/۵۲-) (P<۰.۰۱) و ارتباط توقع/کناره گیری (۰/۴۶) (P<۰.۰۱ ) به ترتیب مهمترین عوامل پیش بینی کننده آشفتگی زناشویی در این جنسیت بودند. اما در جنسیت زن؛ از بین ۳ الگوی ارتباطی هر سه الگو (الگوی ارتباط توقع/کناره گیری (۱/۶۹) (P<۰.۰۱)، ارتباط اجتناب متقابل (۰۶ / ۱) (P<۰.۰۱) و ارتباط سازنده متقابل (۰/۱۵-) (P<۰.۰۱) به ترتیب مهمترین عوامل پیش بینی کننده آشفتگی زناشویی در زن بودند. در خصوص متغیرهای مرتبط با روابط زناشویی نیز، در جنسیت مرد، روابط جنسی (β=-۰.۵۳, P<۰.۰۱ ) و ارتباط زناشویی (β=-۰.۳۶, P<۰.۰۱) به ترتیب مهمترین عوامل پیش بینی کننده آشفتگی زناشویی بودند و حل تعارض نتوانست نقش معناداری داشته باشد (P>۰.۰۵) اما در جنسیت زن، ارتباط زناشویی، حل تعارض و روابط جنسی به ترتیب با ضرایب بتای ۴۰ / ۰-، ۳۴ / ۰ - و ۱۶ / ۰ - مهمترین عوامل پیش بینی کننده آشفتگی زناشویی بودند (P<۰.۰۱). بنابر یافته ها؛ ارائه راهکارهای ارتقا دهنده الگوهای ارتباطی و روابط زناشویی میتواند منجر به کاهش آشفتگی زناشویی در بین زوجین و در نتیجه آن بهبود عملکرد خانواده و تربیت فرزندان گردد.

کلیدواژه ها:

آشفتگی زناشویی ، الگوهای ارتباطی ، روابط زناشویی ، زوجین متقاضی طلاق