اثربخشی طرحواره درمانی بر خودپنداره در افراد مبتلا به اختلالات دو قطبی شهر اصفهان

پژوهش حاضر به منظور اثربخشی طرحواره درمانی بر خودپنداره مبتلا به اختلالات دو قطبی شهر اصفهان انجام شد . پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه افراد مبتلا به اختلالات دو قطبی در شهر اصفهان بودند که در سال ۱۴۰۱ - ۱۴۰۲ در بیمارستان های روانپزشکی شهر اصفهان بستری بوده اند، که با روش نمونه گیری هدفمند براساس ملاک های ورودی، ۳۰ نفر از آن ها انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) با گمارش تصادفی تقسیم شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودپنداره بک (۱۹۹۰) و پرسشنامه طرحواره یانگ (۱۹۹۰) بود. پس از اجرای پیش آزمون (اجرای پرسشنامه ها) بر روی دو گروه آزمایش و کنترل، به اجرای مداخله طرحواره درمانی بر روی گروه آزمایش طی ۱۲ جلسه ۱۲۰ دقیقه (هفته ای دو جلسه) پرداخته شد. ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند و در نهایت پس آزمون (اجرای پرسشنامه) مجدد از دو گروه گرفته شد. یافته ها نشان داد اثربخشی طرحواره درمانی بر روی متغیر های خودپنداره معنادار می باشد (P<۰/۰۵) . همچنین اثربخشی طرحواره درمانی بر روی همه مولفه های خودپندار ه از جمله توانایی ذهنی، کارامدی شغلی، جذابیت جسمانی و عیب ها و حسن ها ، بجز مهارت های اجتماعی معنادار است (P<۰/۰۵).

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، خودپنداره ، اختلال دوقطبی