پیش بینی سازگاری روانی اجتماعی با بیماری بر اساس خستگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو با نقش واسطه ای شیوه های مقابله با استرس

هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری روانی_اجتماعی با بیماری بر اساس خستگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو با نقش واسطه ای شیوه های مقابله با استرس بود. پژوهش حاظر از لحاظ هدف، بنیادی و از لحاظ نحوه جمع آوری اطلاعات،از نوع توصیفی،همبستگی از نوع پیش بینی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه افراد مبتلا به دیابت نوع دو که در سال ۱۴۰۲ به مراکز آزمایشگاهی شهرستان خمینی شهر مراجعه نموده اند و بر اساس فرمول فیدل تاباچنیک (۲۰۰۷) و با احتساب ریزش، ۱۶۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو تعیین گردید. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری روانی_اجتماعی با بیماری PAIS دروگاتیس (۱۹۸۶)؛ پرسشنامه سنجش چندبعدی خستگی (MFI) اسمتس (۱۹۹۶) و پرسشنامه شیوه های مقابله با استرس (CSQ) لازاروس و فولکمن (۱۹۸۴) بود. جهت تجزیه و تحلیل از روش تحلیل مسیر و دو نرم افزار SPSS۲۷ و SMART PLS V.۳ استفاده شد. نتایج نشان داد سازگاری روانی_اجتماعی با بیماری بر اساس خستگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو قابل پیش بینی است. همچنین با توجه به مقدار آماره t کمتر از ۹۶ / ۱ و همچنین میزان سطح معنی داری p بیشتر از ۰۵ / ۰ رابطه بین مقابله با استرس و سازگاری روانی اجتماعی معنی دار بود. بنابراین نتیجه گیری می شود خستگی قادر به پیش بینی سازگاری روانی اجتماعی با بیماری بوده و شیوه های مقابله با استرس نقش واسطه ای در این میان دارند.

کلیدواژه ها:

سازگاری روانی_اجتماعی با بیماری ، خستگی ، دیابت نوع دو ، شیوه های مقابله با استرس