مقایسه اثربخشی درمان پردازش شناختی و درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی بر خودکنترلی زنان آسیبدیده از ترومای پیمان شکنی همسر

پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی درمان پردازش شناختی و درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر خودکنترلی زنان آسیب دیده از ترومای پیمان شکنی همسر انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ بودند که از بین آنها ۴۲ نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (هرگروه ۱۴ نفر). شرکت کنندگان در پژوهش در سه مرحله به پرسشنامه خودکنترلی (تانچی و بامیستر و بون، ۲۰۰۴) پاسخ دادند. تحلیل داده های پژوهش با روش واریانس اندازه گیری مکرر انجام شد. دو گروه مداخله هر یک به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیق های مداخلات درمانی را دریافت نمودند اما برگروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری، هیچ مداخله ای انجام نشد. نتایج نشان داد هر دو روش درمان در بهبود خودکنترلی در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر با گروه کنترل تفاوت معنادار داشتند (۰۱ / ۰ > p). همچنین در مقایسه دو روش درمان، مداخله درمان پردازش شناختی اثربخش تر از درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی در متغیرهای پژوهش بود. بنابراین پیشنهاد می شود در انتخاب از روان درمانی های مبتنی بر رویداد تروماتیک از جمله درمان پردازش شناختی و درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی برای این افراد بهره برد.

کلیدواژه ها:

پردازش شناختی ، کارآمدی هیجانی ، تروما ، خودکنترلی