بررسی اثربخشی آموزش مبتنی آرامسازی حالت (MDT) بر سازگاری اجتماعی و تنظیم هیجان دانشجویان دانشگاه اسلامی واحد کرج

مقدمه: آموزش مبتنی بر آرا م سازی حالت یک نوع درمان شناختی رفتاری محسوب می شود که آمیخته ای از رفتاردرمانی دیالکتیک برخوردا ر از یک روش برای بهبو د سیستم باور جوانان است. هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر آرام سازی حالت بر بهبود سازگاری اجتماعی و تنظیم هیجان دانشجویان می باشد . روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل میباشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال تحصیلی ۱۴۰۳ - ۱۴۰۲ بود. با استفاده از روش نمون هگیری در دسترس، ۳۰ نفر از دانشجویان انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند . گروه آزمایش طی ۹ جلسه تحت آموزش مبتنی بر آرام سازی حالت قرار گرفت و داده ها با استفاده از پرسشنامه های سازگاری اجتماعی سین ها و سینگ (۱۹۹۳) و تنظیم هیجانی نوجوانا ن گارنفسکی و کریجی (۲۰۰۷) جمع آوری شد. یافته ها: تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که وضعیت گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به لحاظ سازگاری اجتماعی بهبود یافته است. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که آموزش مبتنی بر آرا مسازی حالت سبب ارتقاء تعامل فرد با همسال، افزایش آگاهی، پذیرش و ابزار هیجان های او می شود. می توان به عنوان روش مداخله ای موثری برای بهبود سازگاری اجتماعی، و بر افزایش راهبردهای مثبت و کاهش راهبردهای منفی تنظیم هیجان موثر است.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر آرا مسازی حالت ، سازگاری اجتماعی ، تنظیم هیجان