پیش بینی پایداری ازدواج بر اساس سبک تمایزیافتگی خویشتن و سبک دلبستگی در زنان متاهل شهر گلپایگان

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی پایداری ازدواج بر اساس سبک تمایزیافتگی خویشتن و سبک دلبستگی در زنان متاهل شهر گلپایگان بود. روش پژوهش حاضر همبستگی از نوع پیش بین بود. جامعهی آماری این پژوهش تمامی زنان متاهل شهر گلپایگان بودند. تعداد ۲۰۰ نفر از زنان متاهل با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. مشارکت کنندگان به پرسشنامه های پایداری ازدواج (عدم ثبات زناشویی) ادواردز (۱۹۸۷)، سبک تمایزیافتگی خویشتن اسکورون و فریدلندر (۱۹۸۸) و سبک دلبستگی کولینز و رید (۱۹۹۰) پاسخ دادند. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه از طریق نرم افزار spss۲۶ استفاده گردید. نتایج نشان داد با اطمینان ۹۵ درصد سهم تمایزیافتگی خویشتن ۲۴ درصد، سهم سبک دلبستگی ای من ۱۸ درصد، سهم سبک دلبستگی اجتنابی ۱۲ درصد منفی، سهم سبک دلبستگی دوسوگرا/اضطرابی ۳۹ درصد منفی میباشد. بنابراین با اطمینان ۹۵ درصد می توان گفت تمایزیافتگی خویشتن بیشترین سهم را در پیش بینی پایداری ازدواج متاهلین دارد. یکی از مهمترین گام های شناسایی عوامل موثر در ای ن زمینه، بررسی تجارب اولیه زوجین با مراقبان و یا نوع رابطه عاطفی وی با والد ین خود در دوران کودکی در جهت ارتقای سبک تمایزیافتگی خویشتن و سبک دلبستگی است.

کلیدواژه ها:

پای داری ازدواج ، سبک تمایزیافتگی خویشتن و سبک دلبستگی