اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی، امید، تاب آوری و خوش بینی بیماران ضایعه نخاعی

بیماران ضایعه نخاعی در کنار آسیب ها و دردهای جسمی ناشی از ضایعه، دچار آسیب های روانی نیز خواهند شد که سازگار شدن با این آسیب ها به تلاش های بیشتری در مقایسه با آسیب های جسمانی نیاز دارند. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی، امید، تاب آوری و خوش بینی بیماران ضایعه نخاعی شهر اصفهان انجام شد. این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور از بین کلیه بیماران ضایعه نخاعی شهر اصفهان، ۳۴ نفر از بیماران خیریه حانا به صورت نمونه گیری هدفمند و به صورت طرح تصادفی در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند (هر گروه ۱۷ نفر). آزمودنی ها قبل و بعد از درمان به پرسشنامه مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف (۱۹۸۹) پاسخ دادند . آزمودنی های گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیق های تحت درمان شناختی رفتاری قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تح لیل ک وواریانس چند متغیری با نرم افزار SPSS ۲۷ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد درمان شناختی رفتاری در بهبود سرمایه های روانشناختی و مولفه های خودکارآمدی، امید، تاب آوری و خوش بینی بیماران ضایعه نخا عی موثر بود (P<۰/۰۵). لذا درمان شناختی رفتاری میتواند به عنوان درمانی کارآمد جهت بهبود و ارتقاء نیرومندی های خودکارآمدی، امید، تاب آوری و خوش بینی بیماران ضایعه نخا عی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، خودکارآمدی ، امید ، تاب آوری ، ضایعه نخاعی