اثربخشی درمان فراتشخیصی بر اجتناب تجربی، احساس گرفتاری و خودکارامدی مادران دارای کودک مبتلا به سرطان

در بین اختلالات گوارشی، سندرم روده تحریک پذیر شایع ترین، پر هزینه ترین و ناتوان کننده ترین نوع آنهاست، که تحت تاثیر عوامل روانشناختی از جمله اضطراب و افسردگی قرار دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر درمان فراتشخیصی یکپارچه بر احساس گرفتاری، هودکارامدی و اجتناب تجربی در مادران دارای کودک مبتلا به سرطان انجام شد . پژوهش حاضر شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مطالعه شامل مادران دارای کودک مبتلا به سرطان مراجعه کننده به مراکز درمان ی منطقه هشت تهران در سال ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ بودند. نمونه پژوهش شامل ۴۰ نفر از مادران بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی درگروه ها جایگزین شدند. برا ی جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودکارآمدی والدین دومکا و همکاران (۱۹۹۶)، احساس گرفتاری گیلبرت و آلان (۱۹۹۸) و پذ یرش و عمل باوند و همکاران (۲۰۱۱)، استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آزمونهای شا پیرو - ویلک، لوین، ام باکس، و از تحلیل واریانس استفاده شد. نرم افزار مورد استفاده SPSS نسخه ۲۲ بود. بر طبق یافته های بدست آمده، درمان فراتشخیصی یکپارچه به طور معنی داری موجب کاهش احساس گرفتاری و اجتناب تجربی و همچنین موجب افزایش خودکارآمدی در مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان شد (p<۰.۰۱). لذا می توان اذعان نمود که درمان فراتشخیصی یکپارچه بر متغیرهای مورد بررسی تاثیرگذار بوده است . درمان فراتشخیصی روشی موثر برای ارتقای خودکارامدی و کاهش احساس گرفتاری و اجتناب تجربی در مادران مورد بررسی بود، بنابراین پیشنهاد می شود تا درمان فراتشخیصی برای بهبود وضعیت روانشناختی مادران دارای کودک مبتلا به سرطان استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

احساس گرفتاری ، اجتناب تجربی ، خودکارآمدی ، درمان فراتشخیصی یکپارچه