بررسی و تحلیل گناهان کبیره اخلاقی در مثنوی معنوی

پژوهش حاضر به شیوه ی توصیفی- تحلیلی به بررسی گناهان کبیره ی اخلاقی در مثنوی و تبیین و تحلیل ایده هایدرخشان مولانا به عنوان مصلحی صاحب سر پرداخته است. در دیدگاه مولانا هر رفتار، گفتار و اندیشه ای که خلاف اصولاسلام، متصوفه و مبانی فکری خاص پیر قونیه باشد، گناه محسوب می شود. مصادیق گناه و راه کارهای مقابله با آن درمثنوی در لابه لای داستان ها و حکایت های تمثیلی به وضوح انعکاس یافته است. بررسی آن ها نشان می دهد که دغدغهاصلی مولانا بیش از هر چیز بر گناهان کبیره اخلاقی مانند شهوت، حرص و طمع، حسد، تکبر و خود بینی و خشم است.از این میان حرص و طمع بیشترین بسامد را داشته و سرچشمه ی اصلی بسیاری از گناهان قلمداد شده است. بر اساساندیشه ساختار شکن مولانا ، گناهان کبیره اخلاقی از کژاندیشی و جهل انسان نسبت به عواقب آن سرچشمه می گیرد. راهکارهای ارایه شده توسط مولانا برای رهایی از گناهان کبیره اخلاقی حاکی از آن است که بین گناه و راه حل رهایی ازآن، هم گونی و هم خوانی کامل وجود دارد. به صورت کلی پای بندی به اصول انسانی و عرفانی ، پیروی از اصول شریعتو طریقت اسلامی، حرکت در راستای قوانین متصوفه و خردگرایی و علم اندوزی را، راه گریز انسان از گناهان کبیرهاخلاقی می داند.