نماد در شعر نو شاعران زن معاصر ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۹۹

نماد در ادبیات یکی از شگردها و ترفندهای تصویرگری و از جمله امور حوزه بیان است. نمادهای ادبی پیش ازآنکه از حوزه های دیگر تقلید شده باشند، زاییده ذهن خلاق شاعر یا نویسنده هستند. چنانچه حتی اگر از جاییوام گرفته شود، بنا به شرایط اثر تغییر و نقش تازه ای به خود می گیرد. در این میان شاعران زن معاصر به ویژهشاعرانی که از قالب شعر کلاسیک گذر کرده و در زمینه ی شعر نو قلم فرسایی کرده نیز در آثار خود از نمادبهره برده اند. در این پژوهش که به روش توصیفی - تحلیلی بیان شده، نماد در شعر نو زنان فارسی سرای معاصر ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۹۹ مورد بررسی قرار گرفته است. با وجود تاثیر زندگی مدرن و پیشرفت علم و دانش ازیک طرف و بالارفتن سطح آگاهی زنان جامعه ایرانی در قرن مورد نظر و هم چنین ثاثیرات سنن ادبی از سوییدیگر، نمادهای به کار رفته در این آثار ساده و به دور از ابهام است. هر چند با گذر زمان تحولات ونوآوری هایی نیز در آثار این افراد وجود دارد. در یک تقسیم بندی کلی شاهد نمادهای قراردادی و شخصی دراین آثار هستیم. در نمادهای قراردادی استفاده از نمادهای طبیعی و زنانه سهم پررنگ تری دارند، چرا که زنانشاعر با بهره بردن از طبیعت پیرامون، احساسات خود را به صورت نمادین به نمایش گذاشته، با واژگان وکلمات زنانه مقصود خود را در شعر خود به شکل نماد بیان کرده اند. در نمادهای شخصی نیز واژه ها را ازروزمرگی به سمت تحول و نوآفرینی سوق داده و توانسته اند معانی بهتر و جدیدی در این حوزه ایجاد کنند تاعواطف و احساسات خود را با طرحی نو وارد مقوله ی ادبیات کنند.

کلیدواژه ها:

نماد ، شعر زنان ، شعر نو معاصر