بررسی همبستگی سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده با کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده بیمارانبستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی زنجان ، ۱۴۰۰

زمینه و هدف: به دنبال بستری بیماران در بخش های مراقبت ویژه، اعضاء خانواده آنان در معرض خطر مجموعه ایاز واکنش های جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی تحت عنوان سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده قرار می گیرند که می تواندسلامت عمومی آنان را به خطر بیندازد و نیازمند توجه به عوامل مرتبط با آن است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسیهمبستگی سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده با کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت هایویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی زنجان، انجام شد .روش اجرا: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- همبستگی بود که در سال ۱۴۰۰ در بیمارستان های وابسته به دانشگاهعلوم پزشکی زنجان انجام شد. جامعه مورد مطالعه شامل ۱۹۳ نفر اعضاء خانواده بیماران بستری در بخش های مراقبتویژه بودند که به روش نمونه گیری در دسترس و مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزارهای تحقیق شامل پرسشنامه سندرومپسا مراقبت ویژه خانواده ( FICUS ) و پرسشنامه کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده ها ( QOC ) بود. تجزیه و تحلیل آماریبا استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و به کمک شاخصهای آماری توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون انجام شد .یافته ها: در این مطالعه میانگین نمره سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده ( ۶/۱۶ ± ۷۴/۵۱) و کیفیت ارتباط پرستاران باخانواده های بیماران ( ۵ / ۱۸ ± ۹۰ / ۷۳ ) بود و نتایج آزمون آماری، همبستگی منفی معنی دار ( ۰۵ / ۰>P ) بین این دو متغیرنشان داد به این صورت که با کاهش کیفیت ارتباط، شدت سندروم پسا مراقبت ویژه در خانواده افزایش می یابد.نتیجه گیری: با عنایت به یافته های پژوهش حاضر لازم است هم پرستاران مراقبت ویژه به برقراری ارتباط موثر باخانواده بیماران اهتمام بیشتری داشته باشند؛ هم مدیران و متولیان اجرایی بیمارستانها باید در جهت افزایش کیفیت ارتباطپرستاران با خانواده بیماران تدابیر عملی بکار گرفته و نیز در جهت پیاده سازی مراقبت خانواده محور در بخش هایویژه، در جهت پیشگیری و کاهش بروز سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده، اقدامات لازم را مبذول نمایند.

کلیدواژه ها:

ارتباط ، پرستار ، خانواده بیمار ، بخش مراقبت ویژه ، سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده