اثربخشی مولفه های انگیزه و خود پنداره بر طرز نگرش دانش آموزان و بهبود عملکرد تحصیلی آنان

در فرایند یاددهی- یادگیری، انگیزه و نوع دیدگاه افراد نسبت به قابلیت ها و توانایی هایشان می تواند نقش بسیار سازنده ای در بهبود کیفیت و فعالیت های آموزشی آنها داشته باشد. اغلب دانش آموزانی که پیشرفت مطلوبی و قابل قبولی ندارند و پیوسته دچار افت تحصیلی می شوند، درباره استعداد های تحصیلی و توانایی های یادگیری خود، تصویر ذهنی نادرست و محدودکننده ای دارند، که بر اثر تعمیم بخشیدن به تجربیات قبلی و نحوه تربیت و آموزش در مراحل مختلف زندگی و در طی دوران تحصیل بوجود می آیند. روانشناسان با توجه به تحقیقات زیادی که در موضوع تصور از خود و موفقیت تحصیلی انجام داده اند، به این نتیجه رسیده اند که نگرش و تصور دانش آموز نسبت به خودش، دامنه و میزان موفقیت او را در مدرسه و تحصیل آشکار می سازد. خودپنداره ی تحصیلی را شاخص تصور دانش آموزان از خود و رابطه ی آن با پیشرفت سایر دانش آموزان کلاس بیان می کند. این مفهوم بی گمان مبتنی بر بازخوردهایی است که وی در فعالیتهای آموزشی از نمره ها، آزمونها، معلمان، والدین و همسالان خود دریافت می کند. همچنین اگر دانش آموزی در دوران تحصیل خود موفق می شود، این وضعیت موجب تقویت خودپنداره مثبت در او می گردد. به گونه ای مشابه، خودپنداره مثبت نیز دستیابی به انتظارات مثبت درباره چگونگی حصول موفقیت فرد را تسهیل می کند. براساس پژوهش های انجام شده، خودپنداره مثبت و پیشرفت تحصیلی به هم مربوط هستند. به عبارت دیگر خودپنداره جزء جدایی ناپذیر از جریان یادگیری و رشد دانش آموزان است. از این رو انسانگرایان تلاش می کنند که فضایی بر کلاس درس و برنامه های درسی حاکم سازند که تسهیل کننده دستیابی به خودپنداره مثبت باشد. در این پژوهش به اثربخشی مولفه های انگیزه و خود پنداره بر طرز نگرش دانش آموزان و بهبود عملکرد تحصیلی آنان پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

امید به تحصیل ، خود پنداره ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموز