نقش انگیزش و باورهای انگیزشی در افزایش خودگردانی در تحصیل در دانش آموزان

امروزه یکی از مسائلی که در مدارس بسیار مهم می باشد توجه به خودگردانی تحصیلی دانش آموزان می باشد. تجهیز دانش-آموزان به مهار در کنترل و ساماندهی یادگیری هایشان، تحت اصطلاح کلی خودگردانی در مدرسه و ورای آن، موضوع محوری میان مجریان، سیاستگذاران و محققان تربیتی را تشکیل می دهد. خودگردانی تحصیلی دانش آموزان و بررسی عوامل موثر بر آن موضوع مهمی است که بخشی از تحقیقات حوزه علوم تربیتی و روانشناسی را به خود اختصاص داده است. خودگردانی در تحصیل و یادگیری نتیجه عوامل گوناگونی است که یکی از مهمترین این عوامل انگیزش است. انگیزش مهمترین شرط یادگیری است، تلاش برای افزایش انگیزش تحصیلی از اهمیت بسزایی برخوردار است. نداشتن انگیزه تحصیلی یکی از دلایل افت تحصیلی می باشد، بی انگیزه بودن نسبت به تحصیل گذشته از افت تحصیلی منجر به ناامیدی و دلسردی دانش آموز شده و زمینه را برای ایجاد مشکلات روحی و انحرافات اجتماعی فراهم می کند. همچنین کاهش انگیزش تحصیلی زیانهای علمی و فرهنگی و اقتصادی را متوجه جامعه و خانواده می کند. انگیزش عامل بسیار مهم و اغلب مهمترین شرط یادگیری است. اهمیت آن اغلب از هوش کلی نیز بیشتر استدر واقع دانش آموزان با انگیزه به یادگیری اشتیاق دارند. علاقه مند، کنجکاو، سختکوش و جدی هستند و زمان بیشتری را برای مطالعه و انجام تکالیف صرف می کنند. انگیزه تحصیل یک عامل اساسی در خودگردانی تحصیلی دانش آموزان محسوب می شود. وقتی دانش آموزان، برای یادگیری انگیزه داشته باشند، خودگردانی تحصیلی آنها، به طور معناداری افزایش می یابد. در این پژوهش ضمن مفهوم پردازی انگیزه تحصیلی راهکارهای عینی جهت افزایش انگیزش تحصیلی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

باورهای انگیزشی ، خودگردانی تحصیلی