مقایسه رژیمهای بیهوشی تزریقی کتامین- زایلازین، کتامین- میدازولام و استنشاقی با استفاده از ایزوفلوران حین انجام استریوتاکسی مغزی در جوجه های گوشتی

زمینه مطالعه: استفاده از جوجه های گوشتی به عنوان مدل حیوانی در تحقیقات علمی پایه در آزمایشگاه رایج است. در این زمینه، یکی از مشکلات مهم در فعالیت های علمی در مورد پرندگان، انجام بیهوشی مناسب و مطلوب می باشد. بیهوشی در پرندگان با خطرات زیادی همراه است. برای حل این مشکل باید دارویی متناسب با فیزیولوژی و آناتومی پرندگان استفاده کرد.هدف: مقایسه رژیم های دارویی بیهوشی تزریقی و استنشاقی در جوجه های گوشتی برای انجام استریوتاکسی مغزی به منظور پیدا کردن رژیم دارویی مناسب جهت بیهوشی در پرندگان است.روش‎کار: مطالعه حاضر بر روی ۳۶ قطعه جوجه خروس گوشتی نر نژاد راس ۳۰۸ با سن مشابه (۲۱ روزگی) و وزن تقریبی ۷۵۰ گرم انجام شد. پرندگان به طور تصادفی به سه گروه ۱۲ تایی تقسیم گردیدند. گروه «کتامین زایلازین»، گروه «کتامین میدازولام» و گروه «ایزوفلوران». در گروه «کتامین زایلازین» و «کتامین میدازولام» داروی بیهوشی به صورت عضلانی (درون عضله سینه) و در گروه «ایزوفلوران» به صورت استنشاقی تجویز شد. در انتهای کار مدت زمان القا، نگهداری و بازگشت از بیهوشی در گروه های مختلف ارزیابی گردید.نتایج: استفاده از داروهای بیهوشی تزریقی در مطالعه حاضر باعث انجام حرکات هیجانی و غیرعادی جوجه ها در هنگام بهوش آمدن گردید. القای بیهوشی ایجادشده توسط دو ترکیب کتامین زایلازین و کتامین میدازولام بین ۲ تا ۴ دقیقه بود، درحالی که در ارتباط با ایزوفلوران ۱ تا ۲ دقیقه بود. بازگشت از بیهوشی در ۲ گروه اول کند بود. درصورتی که در گروه «ایزوفلوران» سریع و مطلوب بود.نتیجه­گیری نهایی: بررسی داده های ثبت شده و ارزیابی کیفیت بیهوشی در گروه های مختلف، ارجح بودن استفاده از ایزوفلوران را نسبت به دیگر گروه های مورد ارزیابی در مطالعه حاضر نشان داد.

کلیدواژه ها:

استریوتاکسی مغزی ، ایزوفلوران ، بیهوشی استنشاقی ، جوجه گوشتی ، کتامین