بررسی محاسن و محدودیت های روش تدریس سخنرانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی محاسن و محدودیت های روش تدریس سخنرانی انجام شد. روش سخنرانی از روش های تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم بوده و در تمام نظام های آموزشی سابقه طولانی دارد؛ به طوری که از زمان یونان باستان تاکنون مورد استفاده معلمان در سراسر جهان به ویژه در دروس دانشگاهی بوده است. به گفته کارشناسان تعلیم و تربیت یک پنجم تا یک ششم وقت فعالیت های آموزشی در کلاس درس صرف سخنرانی می شود. ارائه مفاهیم به طور شفاهی از طرف معلم و یادگیری آنها به روش گوش دادن و یادداشت برداشتن از دانش آموزان اساس کار این روش را تشکیل می دهد، به همین دلیل برخی این روش را روش توضیحی یا نمایشی نیز گفته اند. از خصوصیات بارز این روش فعال و متکلم وحده بودن معلم و غیر فعال بودن دانش آموزان است. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و شیوه بررسی آن نیز توصیفی- تحلیلی می باشد. همچنین از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش، استفاده شده است. نتایج بیانگر آن است که روش تدریس سخنرانی از جمله روش های مناسب برای کلاس های پر جمعیت بوده و مطالب پیچیده، مخصوصا نظریه های جدید که هنوز چاپ نشده اند، می توانند به وسیله سخنرانی ها، به طور موثری عرضه شوند. اما در روش سخنرانی، به علت اینکه معلم متکلم وحده است، شاگردان چندان فعال نیستند، فقط از حس شنوایی استفاده می شود، قدرت تکلم شاگردان چندان تقویت نمی شود، تفاوت های فردی در آن منظور نمی گردد و نسبت به بعضی روش ها از اعتبار کمتری برخوردار است؛ همچنین می تواند وابستگی را در شاگردان افزایش دهد و نیز می تواند وسیله ای برای ابراز عقاید شخصی و گرایش های فردی معلم باشد.

کلیدواژه ها:

تدریس ، یادگیری ، روش سخنرانی