بررسی محاسن و محدودیت های روش های تدریس تعامل محور

عدم رغبت به مشارکت و همکاری با دیگران را می توان معلول این واقعیت دانست که دانش آموزان در تحت استیلای روش مستقیم تدریس در طول تحصیل، هیچ گاه فرصت تمرین مهارت های گروهی از طریق پیوستن به جریان فعالیتهای یادگیری گروهی یا مشارکتی را نیافته اند. در مجموع می توان چنین اظهار نظر نمود که استمرار روش مستقیم منجر به گونه ای تربیت فرهنگی می گردد که نمی توان آن را مبین جریان رشد و بالندگی اجتماعی دانست. بسیاری از رفتارهای پیچیده انسان مانند تحلیل کردن، تفسیرکردن، استدلال کردن، حل مسئله، قضاوت و ارزشیابی را به آسانی نمی توان در قالب رفتارهای ساده محرک - پاسخ به دانش آموزان آموزش داد. در این دیدگاه بیشتر بر فعالیت های فردی توجه می شود. بنابراین مهارتهای اجتماعی، یادگیری جمعی و ... به فراموشی سپرده می شود. در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های روش های تعامل محور تدریس انجام شد. تدریس تعاملی در مقابل تدریس نظارت و تحدید، اقتدار و تسلط یعنی آنچه عموما در مدارس یافت می شوند و هدف اصلی آن ها توسعه مهارت های نقش محور است، قرار دارد. از ویژگی های بارز چنین تدریسی، فعال بودن معلم و دانش آموزان در فضایی کاملا اجتماعی و آزاد از نظر بیان اندیشه، نقد سازنده و بازسازی تجارب گذشته شخصی است. روش تدریس مبتنی بر تعامل در موقعیت های مختلف و با توجه به محتوا، جمعیت و امکانات کلاس، به شیوه های مختلفی اجرا می شود. روش های پرسش و پاسخ، ایفای نقش، بحث گروهی و یادگیری مشارکتی در این دسته قرار می گیرند. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و شیوه بررسی آن نیز توصیفی - تحلیلی می باشد. همچنین از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش، استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، تدریس ، تدریس تعاملی