بررسی محاسن و محدودیت های ارزشیابی توصیفی

پژوهش حاضر با هدف بررسی محاسن و محدودیت های ارزشیابی توصیفی انجام شد. منظور از روش های توصیفی در ارزشیابی توجه به رویکردی است که در آن معلم تغییرات و تحولات ایجاد شده در دانش آموز را با فنون متفاوت بررسی کرده و به صورت مشروح بر اساس شاخص های پیشرفت و یا اهداف از پیش تعیین شده به اطلاع دانش آموز و والدین می رساند. در گذشته ارائه نمره صرف ضمن ایجاد رقابت و اضطراب، یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تحت الشعاع قرار داده و با ایجاد افسردگی، بخش زیادی از منابع و استعدادهای بالقوه انسانی و اقتصادی را تلف می کرد. برخورد معلمان و والدین و ارزش بیش از حد قائل شدن به امتحان و تکرار بیهوده آن و استفاده ابزاری از آن باعث ایجاد دلسردی از تعلیم و تربیت و امتحان با این سبک و سیاق، نقطه پایان یادگیری و نوعی رهایی از درس و تحصیل محسوب می شود. اگر یادگیری را جریانی هدفمند و پیوسته بدانیم که از مبادی آغاز و به نتایج می رسد؛ ارزشیابی هم جریانی پیوسته است که از مبادی آغاز می شود و به نتایجی می رسد؛ یعنی دوش به دوش یادگیری به پیش می رود؛ لذا ارزشیابی زمانی برای یادگیری و در جهت بهبود یادگیری خواهد بود که پیوسته اطلاعات مفیدی برای دانش آموزان از طریق بازخورد، فراهم آورد. با ترکیب و تحلیل اطلاعات به دست آمده از ارزشیابی توصیفی که طی مراحل مختلف گردآوری شده است، معلم می تواند تصمیمهای مناسب آموزشی درباره دانش آموز بگیرد. بنابراین ارزشیابی توصیفی فرآیندی کاملا پویا است و عنصری که پویایی آنرا تشدید می نماید ارائه بازخوردهای توصیفی است. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و شیوه بررسی آن نیز توصیفی- تحلیلی می باشد. همچنین از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش، استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی ، ارزشیابی توصیفی ، ارزشیابی کمی ، ارزشیابی کیفی