بررسی محاسن و محدودیت های روش های مساله محور تدریس

پژوهش حاضر با هدف بررسی محاسن و محدودیت های رویکردهای مساله محور تدریس انجام شد. تدریس یا آموختن به آن بخش از پویندگی فعالیتهای آموزشی که با حضور آموزگار در کلاس درس رخ می دهد نام نهاده می شود. تدریس بخشی از روند آموزش و پرورش است که یک رشته کردارهای به سامان و از پیش برنامه ریزی شده را در برمی گیرد و هدفش پیدایش شرایط دلخواه یادگیری از سوی آموزگار است؛ همچنین فنون تدریس شامل مجموعه ای از روش ها و استراتژی هایی است که برای انتقال دانش و اطلاعات به دانش آموزان استفاده می شود. روش های تدریس را می توان به چهار دسته کلی تقسیم کرد، که عبارتند از روش های تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم، روش های تدریس مبتنی بر تعامل، روش های تدریس مساله محور و روش های تدریس انفرادی. روش تدریس مساله محور، یکی از روش های نوین تدریس است که در آن معلم به جای انتقال اطلاعات، تلاش می کند تا با ایجاد یک سوال یا موقعیت جدید، دانش آموزان را وادار به تفکر و پژوهش کند. روش آموزش گردش علمی، روش آموزش آزمایشگاهی، روش آموزش اکتشافی و روش کاوشگری نمونه هایی از روش یاددهی مساله محور هستند. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و شیوه بررسی آن نیز توصیفی- تحلیلی می باشد. همچنین از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش، استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، روش تدریس ، رویکرد مساله محور