بررسی فرصت ها و محدودیت های روش های انفرادی تدریس

پژوهش حاضر با هدف بررسی فرصت ها و محدودیت های روش های انفرادی تدریس انجام شد. تدریس فرآیندی است دو سویه که نقش و میزان فعالیت مربی و فراگیر بستگی به کاربرد شیوه های مختلف تدریس دارد. مربی می تواند با توجه به اهداف تعیین شده در دروس مختلف، موضوع درس و ویژگی های فرا گیر، راهبردها و شیوه های مناسب را انتخاب نماید. در هر حال معلم باید تصمیم بگیرد از کدام شیوه برای رسیدن به اهداف استفاده نماید. روش های تدریس را می توان به چهار دسته کلی تقسیم کرد، که عبارتند از روش های تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم، روش های تدریس مبتنی بر تعامل، روش های تدریس مساله محور و روش های تدریس انفرادی. بسیاری از روانشناسان و مربیان آموزشی اعتقاد دارند که موقعیت یادگیری باید چنان سازماندهی شود که هر شاگرد بر اساس توانایی های خود به فعالیت و یادگیری بپردازد. برای نیل به چنین هدفی، روش های آموزش انفرادی، روش های بسیار مناسبی هستند؛ زیرا در این نوع از روش ها، شاگردان بر حسب توانایی شان پیش می روند و معلم نیز وقت کمتری صرف تدریس و زمان بیشتری صرف رسیدگی به فرد فرد شاگردان می کند. آموزش انفرادی، الزاما به معنای آموزش یک نفر شاگرد توسط یک معلم با برنامه خاص نیست. آموزش انفرادی ممکن است به صورت گروهی نیز انجام گیرد. البته وقتی آموزش انفرادی به صورت گروهی طراحی می شود، بهتر است گروهی از شاگردان که دارای ویژگی های مشترک هستند، تحت آموزش قرار گیرند. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و شیوه بررسی آن نیز توصیفی- تحلیلی می باشد. همچنین از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری داده های پژوهش، استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، روش تدریس ، روش های انفرادی