بررسی تقسیمات آب در عصر صفویان با تاکید بر زاینده رود

کمبود آب در فلات ایران همواره یکی از مهم ترین مشکلات بوده است.در فلات ایران،آب به عنوان پر ارزش ترین موهبت الهی شناخته می شود که غلبه بر معضل کمبود آن و در پی کشف این مشکل دست به ابداعات و شیوه های آبیاری و مدیریت تقسیم آب و توزیع آب سوق داده است.محدودیت های نزولات جوی و منابع آب در ایران در همه دوران موجب شده است که موضوع آب و تامین آن در امرکشاورزی و آب شرب ساکنین شهرها برای حکومت در هر دوره از تاریخ اهمیت ویژه ای یابد،زیرا پاسخ به این نیاز برای زیست هر شهر که موجب رونق و شکوفایی می شده ، نقش مهمی ایفا می کرده است . در عصر صفویه،آب یکی از عوامل مهم برای کشاورزی بود،که می توان یکی از عوامل افول صفویان را کاهش در محصولات کشاورزی دانست،آن هم به دلیل نا کار آمد بودن ساختارهای مدیریتی آب که در ایران آن زمان شکل گرفته بود. صفویان برای ساختار مدیریت آب و تقسیم آن به چهار شیوه عمل می نمود که در این جستار به بررسی هر کدام از این ۴ شیوه ونمود این عنصر مهم در سه وجه هنر و معماری،اقتصادی و کشاورزی،دینی و اعتقادی پرداخته می شودو هم چنین سعی بر این دارد که آب و تاثیرات آن با تکیه بر زاینده رود در دوران حکومت صفویان پی جویی کند و نتایج حاصل آن را در این دوره آشکار سازد.این پژوهش به شیوه توصیفی–تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده است.

کلیدواژه ها:

کلید واژگان : صفویان ، آب ، تقسیم آب ، کشاورزی ، زاینده رود