تجزیه و تحلیل مکانیزم تاب آوری شهری از بعد روابط و قدرت سیاسی

مفهوم تاب آوری یکی از مفاهیم نسبتا جدید در عرصه برنامه ریزی شهری است که از بستر علوم اکولوژیکی وارد این عرصه شده است.کاربرد مفاهیم با پیش زمینه اکولوژیکی همچون تاب آوری در سیستم های مختلط اجتماعی و اکولوژیکی مانند نواحی شهری، به دلیل ذات محافظه کارانه و غیرسیاسی آنها مسئله اصلی این مقاله است. هدف مقاله ارائه چارچوب کلی تحلیل مفهوم تاب آوری شهری از دریچه روابط و قدرت سیاسی است تا از این طریق بتوان به چالش های مفهومی آن از بعد سیاسی دست یافته و دیدگاه کامل تری از آن را که تناسب بیشتری با خصوصیات نواحی شهری داشته باشد، ارائه کرد. روش پژوهش حاضر به صورت تحلیل محتوا و بر مبنای داده های برگرفته از اسناد کتابخانه ای است. اصلی ترین یافته تحقیق، تبیین ابعاد مختلف تحلیل سیاستی تاب آوری شهری و استخراج جهت گیری های سیاسی این مفهوم است. در این راستا ارتباط بین تاثیر سیاست های قدرت نهادی بر روی تحقق اهداف تاب آوری در نظر گرفته شده و مجموعه ای از معیارها و شاخص های تحلیل سیاستی تاب آوری ارائه شده است. نتایج حاکی از آین است که: انتخاب دیدگاه اجتماعی به عنوان راه حلی در راستای تضعیف چالش های ناشی از تسلط رویکرد وحدت گرایانه موجود در تعاریف تاب آوری است. در این راستا و با انتخاب روابط و مناسبات قدرت نهادی به عنوان دیدگاه اجتماعی منتخب مقاله، چارچوب تحلیل سیاستی تاب آوری ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: تاب آوری شهری ، روابط و قدرت سیاسی ، اکولوژیک ، سیاستگذاری شهری ، رویکرد تکثرگرا.