راهبردهای مشارکت فعالانه اولیا و مربیان در جهت پرورش یادگیرندگان مستقل در مدارس ابتدایی

در جوامع امروز، تربیت یادگیرندگان مستقل به یکی از اهداف اصلی نظام های آموزشی تبدیل شده است. یادگیرندگان مستقل، افرادی هستند که توانایی برنامه ریزی، ارزیابی و هدایت فرآیند یادگیری خود را دارند. این نوع یادگیرندگان نه تنها در مدرسه بلکه در تمامی مراحل زندگی خود موفق تر هستند. از این رو، نقش اولیا و مربیان در پرورش این توانمندی ها بسیار حائز اهمیت است. مشارکت فعالانه اولیا و مربیان می تواند محیطی حمایتی و انگیزشی برای یادگیرندگان فراهم آورد و آنان را به سمت یادگیری مستقل هدایت کند. یکی از چالش های اساسی در نظام آموزشی، عدم توانمندی بسیاری از یادگیرندگان در یادگیری مستقل است. بسیاری از یادگیرندگان به دلیل وابستگی بیش از حد به معلمان و اولیا، قادر به مدیریت فرآیند یادگیری خود نیستند. این مساله می تواند موجب کاهش انگیزه و کاهش عملکرد تحصیلی یادگیرندگان شود. پژوهش ها نشان داده اند که یادگیرندگانی که توانایی مستقلانه یادگیری دارند، در تحصیلات و زندگی حرفه ای خود موفق تر هستند. این افراد قادر به تطبیق با تغییرات و حل مسائل به صورت مستقل هستند. بنابراین، پرورش یادگیرندگان مستقل نه تنها به نفع فرد بلکه به نفع جامعه نیز می باشد. مشارکت فعالانه اولیا و مربیان در این فرآیند می تواند به عنوان یکی از عوامل کلیدی در تحقق این هدف باشد. با توجه به اهمیت این موضوع، پژوهش حاضر به بررسی راهبردهای موثر در این زمینه می پردازد. هدف این مقاله بررسی راهبردهای مشارکت فعالانه اولیا و مربیان در جهت پرورش یادگیرندگان مستقل در مدارس ابتدایی است.

کلیدواژه ها:

یادگیری مستقل ، مربیان ، اولیا ، یادگیرنده ، مشارکت