بررسی عناصر داستانی در مثنوی سهای شیرازی

در این مقاله عناصر داستان در مثنوی سهای شیرازی مورد بررسی قرار گرفته است. این عناصر عبارتاند از شخصیت، روایت و زاویه دید، طرح، گفتوگو، صحنه، درونمایه و لحن. بررسی این عناصر نشان میدهد که مثنوی سهای شیرازی علاوه بر ارزش محتوایی از جهت ویژگیهای داستانپردازی نیز دارای اهمیت فراوانی است. ایشان به ساختار داستان و عناصر ضروری آن توجه نشان میدهد و به کمک شگردهای مختلف در مثنوی خود جذابیت و گیرایی میآفریند. سهای شیرازی در صحنهپردازی به جزئیات زمان و مکان وقوع حوادث توجهی شایان دارد و در بسیاری از موارد صحنهها را کوتاه و گذرا اما بسیار زیبا و دلنشین طرح میکند. امروزه می توانیم با شیوه های جدید داستان پردازی در گذشته را وا کاوی نماییم زیرا تحلیل های ساختارگرایانه بر متون روایی و کشف شگردهای داستان پردازی سنتی موجب احیای سنت های داستانی قدیم ما می شود. سهای شیرازی شاعر قرن سیزدهم ق از جمله کسانی است که از روایت در داستان برای پند واندرز استفاده می کند. انطباق برخی ویژگی های داستان سرایی او با ویژگی های پسامدرن، نمونه تلاش این شاعر برای ساختارشکنی روایی است. از شگردهای ایشان استفاده از دو زاویه ی دید برای راوی در یک حکایت است. مهم ترین مضمونی که تا امروز درباره آن در شعر کمتر بحث شده و زمان اندکی برای اظهارنظر درباره آن مصرف شده، نواندیشی و نوگفتاری در شعر ایشان است.

کلیدواژه ها:

سهای شیرازی ، بازگشت ادبی ، عناصر داستان ، ساختار گرایی ، شخصیت ، درون مایه