بررسی رابطه تعاملات آموزشی با خودتنظیمی در دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر چرام

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رابطه تعاملات آموزشی با خودتنظیمی در دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر چرام است. پژوهش حاضر، بر اساس هدف، کاربردی و از نظر روش، روش غیر آزمایش یا توصیفی و به طور دقیق همبستگی و از نوع پیش بین (رگرسیون) است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر چرام که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ مشغول تحصیل می باشند است که بر اساس جدول گرجسی و مورگان ۲۷۰ نفر از آنها با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه تحلیل عاملی اکتشافی سواری (۱۳۹۴) و پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی بوفارد و همکاران(۱۹۹۵) به عنوان ابزار پژوهش استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون تک متغیره و چندمتغیره و تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که متغیر خود تنظیمی قادر به پیش بینی تعاملات آموزشی در دانش آموزان می باشد. همچنین متغیر پیش بین(خود تنظیمی) قادر است به طور ترکیبی ۶۲% از تغییرات متغیر ملاک(تعاملات آموزشی). را پیش بینی کند.

کلیدواژه ها:

تعاملات آموزشی ، خود تنظیمی ، دانش آموزان ، مقطع ابتدایی.