بررسی حق بر آموزش در رشد حقوق بشر در پرتو حقوق بین الملل با نگاهی به دیوان اروپایی حقوق بشر

حق بر آموزش از جمله حقوق شهروندان است که در زمره حقوق بنیادین بشر می باشد و اعلامیه جهانی حقوق بشر بر این حق تاکید دارد. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ملهم از آموزه ها و تعالیم دین مبین اسلام و همسویی با توافقات بین المللی بخصوص میثاق بین المللی حقوق فرهنگی اقتصادی و اجتماعی که دولت ایران از طریق مرجع قانونگذاری اجازه الحاق به میثاق مذکور را یافته است حق آموزش رایگان و همگانی را برای شهروندان به رسمیت می شناسد. لیکن صرف درج این حق در قانون اساسی کافی و وافی به مقصود نیست زیرا آنچه اهمیت دارد در دسترس قرار گرفتن آموزش برای همگان و وجود ضمانت های اجرایی لازم است. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی کار شده است و هدف از ارائه آن بررسی حق بر آموزش در حقوق بشر و اسناد بین المللی با نگاهی به رویه دیوان اروپایی حقوق بشر می باشد. یافته های تحقیق نشان می دهد که با بررسی آرای صادر دیوان اروپایی حقوق بشر به نظر می رسد، بیشترین میزان نقض مربوط به کودکانی است که به جهت معلولیت ارثی یا اکتسابیشان در نتیجه سوانح طبیعی یا بشری، مشکلات آنان مضاعف گردید است و این درحالی است که دیوان اروپایی حقوق بشر از سال ۱۹۵۰ ، مرجع صالح به رسیدگی است.

کلیدواژه ها:

حق بر آموزش ، حقوق بشر ، اسناد بین المللی ، دیوان اروپایی حقوق بشر.