تحلیلی بر سطح توسعه شاخص های آموزشی به عنوان عاملی جهت ارزیابی نابرابری ها و نیل به عدالت آموزشی پایدار: مطالعه موردی، مناطق آموزش و پرورش استان مازندران

هدف: در حال حاضر نابرابری های آموزشی، یکی از عوامل بسیار مهم در حوزه برنامه ریزی آموزشی می باشد که نقش مهم و تعیین کننده ای گسترش عدالت آموزشی و توسعه عدالت اجتماعی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی سطح توسعه شاخص های آموزشی به-عنوان عاملی جهت ارزیابی نابرابری ها و نیل به عدالت آموزشی پایدار در شهرستان های استان مازندران انجام است. روش: روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است که به روش پیمایشی اجرا شده است. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از بررسی اسناد مربوطه و اجرای پرسشنامه، جمع آوری شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان سال آخر دوره دوم متوسطه ۲۲ شهرستان استان مازندران در سال تحصیلی ۴۰۰ ۱۳۹۹ می باشد (۲۱۹۸۱ =N). جهت انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری طبقه ای با انتساب متناسب، ۹۲۴ نفر انتخاب شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم‎افزار (SPSS)، (Excel) و (ArcGIS) انجام گرفته و از مدل (TOPSIS)، ضریب آنتروپی شانون و آزمون F استفاده شده است. یافته ها: شهرستان های سوادکوه شمالی (با ضریب ۹۹۵/۰)، سیمرغ (با ضریب ۶۸۵/۰)، جویبار (با ضریب ۳۵۴/۰) به ترتیب در بالاترین رتبه و شهرستان های محمودآباد (با ضریب ۰۲۰۴/۰)، آمل (با ضریب ۰۱۷۶/۰) و بهشهر (با ضریب ۰۱۲۱/۰) دارای ضعیف ترین وضعیت به لحاظ برخورداری از نظر شاخص های آموزشی(درون داد، فرآیند و برون داد) مورد نظر این مطالعه می باشند.نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده، شهرستان های استان مازندران از نظر توسعه شاخص های آموزشی در یک سطح نبوده و این استان برای نیل به عدالت آموزشی پایدار نیازمند بازبینی در بسیاری از برنامه ها می باشد.

کلیدواژه ها:

شاخص های آموزشی ، نابرابری ، عدالت ، مازندران