نقش نظارت والدینی و خودکارآمدی در هم نشینی با همسالان بزهکار و رفتارهای پرخطر دانش آموزان دبیرستانی

در تبیین اعمال خلاف قانون، نگاه صرفا حقوقی کافی نیست بلکه می بایست از ابعاد دیگر همچون خانواده و مسائل روان شناختی مورد بررسی قرار گیرد. هدف این پژوهش، بررسی نقش نظارت والدینی و خودکارآمدی در همنشینی با همسالان بزهکار و رفتارهای پرخطر در دانش­آموزان دبیرستانی بود. روش تحقیق همبستگی است. ۱۹۸ دانش آموز دبیرستانی شهر پارس آباد  در سال تحصیلی ۹۳- ۱۳۹۲به شیوه نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند و به پرسشنامه­های نظارت والدینی، خودکارآمدی عمومی، همنشینی با همسالان بزهکار و مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین نظارت والدینی و خودکارآمدی با همنشیتی با همسالان بزهکار و رفتارهای پرخطر رابطه منفی معنادار وجود دارد (۰۱/۰> P). نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که نظارت والدینی و خودکارآمدی می­توانند ۲۱ درصد از واریانس همنشینی با همسالان بزهکار و ۳۴ درصد از واریانس رفتارهای پرخطر را پیش­بینی نمایند. نتایج تحقیق حاضر دلالت بر اهمیت متغیرهای خانوادگی و روانشناختی در کاهش همنشینی با همسالان بزهکار و رفتارهای پر خطر دارد

کلیدواژه ها:

رفتارهای پرخطر ، همنشینی با همسالان بزهکار ، نظارت والدینی ، خودکارآمدی ، دانش آموز