جرائم قابل گذشت و غیرقابل گذشت در نظام کیفری ایران

در قانون آیین­دادرسی­کیفری و قانون مجازات اسلامی رویکرد قانون گذار به تفوق جنبه عمومی جرم بر جنبه خصوصی است. به طوری که قانون گذار در ماده ۸ قانون آیین­دادرسی­کیفری تمام جرائم را واجد جنبه الهی و در قانون مجازات اسلامی اصل را بر غیرقابل گذشت بودن جرائم گذاشته است. درواقع در ارتکاب هر جرم تزلزل در نظم عمومی جامعه مفروض است. در این تحقیق به روش تحلیلی - توصیفی جرائم قابل گذشت و غیرقابل گذشت در نظام کیفری ایران، بررسی شده است. درنتیجه، رویکرد مقنن در عدم تعیین ضابطه دقیق در تفکیک این جرائم، ابهام در جرائمی که شرعا قابل گذشت اند، توسعه صلاحیت دادگاه کیفری دو، ابهام در نحوه تعیین مجازات شروع به جرم سرقت و کلاهبرداری در ماده ۱۱ قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹، عدم توجه به نظم عمومی در قابل گذشت بودن برخی جرائم مهم به مانند کلاهبرداری که مخل نظم عمومی­اند و خصوص سازی عدالت کیفری، ناکارآمد تلقی می­شود..

کلیدواژه ها:

جرایم قابل گذشت ، جرایم غیرقابل گذشت ، جنبه عمومی جرم ، جنبه خصوصی جرم ، قانون کاهش مجازات حبس تعزیری مصوب ۱۳۹۹