تاثیر اموزش های مبتنی بر بازی درمانی بر کاهش اضطراب و افزایش تعامل اجتماعی در دانش آموزان دبستانی

این مقاله به بررسی تاثیر بازی درمانی بر کاهش اضطراب و افزایش تعامل اجتماعی در دانش آموزان دبستانی می پردازد و آن را با روش های سنتی آموزشی مقایسه می کند. بازی درمانی به عنوان روشی خلاقانه و حمایتی، از طریق فعالیت های بازی گونه، می تواند به کودکان کمک کند تا در یک محیط آرام و ایمن، مهارت های عاطفی و اجتماعی خود را تقویت کنند. این روش به طور خاص به کاهش اضطراب کودکان و بهبود تعاملات اجتماعی آنها کمک می کند. در مقابل، روش های سنتی آموزشی با تمرکز بر نظم، ساختارمندی و ارزیابی دقیق عملکرد تحصیلی، کودکان را به یادگیری سیستماتیک هدایت می کنند.هرچند هر دو روش مزایا و معایب خاص خود را دارند، بازی درمانی به دلیل نیاز به تخصص و منابع بیشتر و ارزیابی دشوارتر، ممکن است چالش هایی را به همراه داشته باشد. از سوی دیگر، روش های سنتی آموزشی می توانند فشار تحصیلی زیادی بر کودکان وارد کنند و به تفاوت های فردی آنها توجه کافی نداشته باشند.این مقاله پیشنهاد می کند که ترکیب این دو روش می تواند به ایجاد یک محیط یادگیری متعادل و موثر کمک کند. با توجه به نیازها و توانایی های هر کودک، والدین و معلمان می توانند از مزایای هر دو روش بهره مند شوند و به بهبود کیفیت زندگی و رشد همه جانبه کودکان کمک کنند. توجه به تفاوت های فردی کودکان و ایجاد محیطی حمایتی و خلاقانه از جمله توصیه های کلیدی این مقاله است.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، اضطراب ، تعامل اجتماعی ، دانش آموزان دبستانی