تعامل معماری و سازه، رویکردی دو سویه در طراحی معماری

هرآنچه در دنیا وجود دارد، دارای سازه است . از قرون وسطی تاکنون، همواره معماران و سازندگان راهکارها، شیوهها و مصالح جدیدی را برای اجرای ساختمانها و ترکیب سازه با معماری به منظور رسیدن به راهحل های بدیع و نو اختراع کردهاند. یک بخش غیرقابل تفکیک در معماری ، درنظر گرفتن ملاحظاتی مانند پوشش فضا، پی ها، دالها، ستونها و سقف هاست . تلفیق معماری و سازه، ترکیبی است از هنر، ارزشهای زیبایی شناسی ، تکنولوژی ، مصالح و رفتار آنها، عملکرد و نصب .در مقام طراح، یک معمار فرم ساختمانی را که طراحی می کند، بنا می نهد و در مقام یک شخص خلاق وارد به مسائل تکنولوژی ، درمورد کارایی سازهای مسئول است . قابلیت سازهای کاربرد اساسی اسکلت سازه را توصیف می نماید که جدای از تعریف آرایش فضایی است . به منظور پایداری ساختمان، بنا باید در برابر بارهای زنده و مرده، در مقابل نیروی جاذبه زمین و سایر نیروهای طبیعی محیط پیرامون که خود را در مسیرهای گوناگون آشکار می سازند، مقاومت نماید. عدم پیوند بین معماری و سازه و ایجاد طرح هایی که سازه آن کاملا مجزا از معماری بوده در آموزش معماری و سازه و در بخش کارهای حرفه ای به خوبی مشاهده می شود، که نتیجه آن چیزی جز به وجود آمدن ساختمان هایی بدون زیبایی معماری و سازهای نیست .هدف این مقاله تبیین نقش معمار و مهندس در طراحی در زمان معاصر بوده و بررسی و تعیین اهمیت این نکته که با افزایش میزان مشارکت معمار و مهندس سازه از مراحل ابتدایی طراحی ، می توان به طرح هایی دست یافت که از نظر زیبایی شناسی معماری و عملکرد سازهای پیوند ناگسستنی دارند.

کلیدواژه ها:

معماری ، سازه ، طراحی سازه ، مهندس ، کارایی سازه ای