بررسی راهکارهای اقلیمی ایستا در خانه های تاریخی مناطق سرد و کوهستانی ایران(نمونه موردی شهر های تبریز، اردبیل و سنندج)

ایده ی پایداری ، یا طراحی اکولوژیکی ، اطمینان از استفاده ی منابع به گونه ای است که تاثیرات زیان باری برای سلامت کلی انسانها نداشته باشد یا باعث از دسترس خارج شدن سایر منابع در دراز مدت نشود. در معماری سنتی ایران اصول طراحی پایدار و متناسب با اقلیم رعایت شده است . هدف این مقاله مطالعه و بررسی راهکارهای اقلیمی ایستایی است که در اقلیم سرد و کوهستانی ایران مورد استفاده ی معماران سنتی بوده است . مطالعه ی این راهکارها و بررسی آنها به ما کمک میکند تا نحوه ی کارکرد هر کدام از این راهکارها را دریافته و در معماری زمان حال از آنها استفاده کنیم . برای روش تحقیق این مقاله از روشهای توصیفی تحلیلی و استدلال منطقی استفاده شده است . در این تحقیق از مطالعه بر روی سه شهر اصلی اقلیم سرد و کوهستانی شروع کرده و سپس بناهای شاخص و سنتی هر شهر را انتخاب کرده و بر روی هر کدام از آنها مطالعاتی انجام گرفته است . در هر بنا تعدادی از راهکارهای اقلیمی ایستا شامل : زاویه قرارگیری بنا، جهت گیری بنا، نسبت فضای بسته به فضای باز، جهت قرار گیری حیاط، نوع پوشش گیاهی استفاده شده، شکل حوض و نسبت حوض به کل فضای باز مورد مطالعه و پژوهش قرار گرفته است . سپس با استفاده از جداول، نتایج به دست آمده از هر بنا با هم مقایسه شد و برای هر شهر به نتایجی از جمله بهترین جهت برای کشیدگی پلانها در این اقلیم ، نحوه طراحی و در نظر گرفتن نسبت فضای باز به بسته و نوع پوشش گیاهی مورد استفاده در این اقلیم دست یافته شد. در نهایت نوع کارکرد هر کدام از این راهکارهای ایستا یافته شد و در قسمت نتیجه گیری این مقاله به بیان تعدادی از راهکارهای اقلیمی مناسب در طراحی پلانها پرداخته شده است .

کلیدواژه ها:

پایداری ، راهکارهای ایستا ، طراحی اقلیمی ، اقلیم سرد و کوهستانی