نقد ساختارگرایی غزلیات حافظ

شمس الدین محمد شیرازی یکی از بزرگ ترین شاعران ادب فارسی است که در کنار غزل عاشقانه، به غزل مدحی نیز توجه ویژه ای داشته است. در این نوع غزل ها، وی بر اساس سنت عاشقانه گویی، ممدوح را با تمام ویژگی معشوق ستایش کرده است همین امر علتی است که خواننده در ابتدا می پندارد که با غزلی عاشقانه روبروست نه غزلی مدحی؛ تنها در ابیات پایانی و تخلص، غزل از این حالت خارج می شود. بررسی ویژگی های ساختاری غزل های حافظ، موضوعی است که این پژوهش به آن پرداخته ایم. روشن است که در مطالعه غزل ها - به منظور دستیابی به یک گونه شناسی منظم و به دست دادن الگوهای دقیق و ساختارمند - تمام سطوح و لایه های پیدا و پنهان زبانی، ادبی و اندیشگی و همچنین هر دو محور افقی و عمودی شعر حافظ مورد واکاوی قرار خواهد گرفت. نگارنده، در پایان پژوهش، نتایج گونه شناسی و تحلیل ساختاری غزل ها را، در چند جدول و نمودار به مخاطب عرضه نموده است.

کلیدواژه ها:

ساختارگرایی ، حافظ ، غزلیات