بومی سازی سازه های نوین، زمینه ساز توسعه ی پایدار گردشگری روستایی در مازندران با تمرکز بر اقامتگاه های بوم گردی

زمینه و هدف: در جهان معاصر، توسعه ی گردشگری روستایی، گامی موثر در رونق اقتصادی به شمار می رود، ایجاد انگیزه و جذابیت های اقتصادی برای سرمایه گذران اقامتگاه های بوم گردی، که ضمن ارتقای گردشگری پایدار، موجبات حفظ ارزش های بومی بافت های روستایی منطقه را فراهم آورد، یکی از روش های توسعه ی گردشگری محسوب می گردد. از این رو پژوهش حاضر با هدف توسعه ی پایدار گردشگری روستایی مازندران، به یافتن بهترین سازه ی نوین ساختمانی از لحاظ تناسب با شاخص های ساخت اقامتگاه های بوم گردی می پردازد. روش بررسی: این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، توصیفی-پیمایشی است که در آن از روش تجزیه و تحلیل ترکیبی استفاده شده است. گردآوری اطلاعات به روش اسنادی صورت پذیرفته و پرسشنامه ی محقق ساخته توسط ۱۲ نفر از متخصصان حوزه ی معماری و سازه تکمیل گردیده است. جهت تعیین نظر متخصصان از آزمون پارامتریک تحلیل واریانس یک راهه و برای تعیین معناداری سازه ها نسبت به یکدیگر، از آزمون تعقیبی LSD و دانکن استفاده شده است. پژوهش حاضر، در قلمروی مکانی، استان مازندران و در بازه ی زمانی فرودین ۱۴۰۰ الی خرداد ۱۴۰۱ انجام شده است. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل سازه ها بر اساس مشخصات «نظریه فنی» در ساخت اقامت گاه های بوم گردی، نشان می دهد سازه-هایLSF و ۳D-Panel به ترتیب مناسب ترین سازه هستند. بحث و نتیجه گیری: یکی از عوامل موثر بر رشد گردشگری روستایی، احداث اقامتگاه های بوم گردی با رعایت اصول معماری بومی است. به منظور جذب سرمایه گذار در چنین پروژه هایی، بومی سازی سازه های نوین و استفاده از آن ها به جای سازه های سنتی که با سرعت اجرای بالا موجبات بازگشت سریع سرمایه را خواهد داشت و زمینه ساز حفظ و ارتقای ارزش های کالبدی روستا نیز هستند؛ می تواند کارگشا باشد. به نظر می رسد به دلیل شباهت سازه های منتخب در یافته های پژوهش از لحاظ توجیه فنی، اقتصادی، صنعتی و فرهنگی با سازه های بومی مازندران؛ می توان با کمک گرفتن از متخصصان سازه های بومی و اجرای مشارکتی به ایجاد فرصت های شغلی نیز کمک نمود.

کلیدواژه ها:

بوم گردی ، سازه های نوین ، گردشگری روستایی ، توسعه ی پایدار ، اقتصاد.