خودپنداره منفی و افت تحصیلی دانش آموزان

خودپنداره یک مفهوم کلی است که به معنای تصورات فرد از توانایی ها و قابلیت ها و محدودیت های اوست. این تصور زمینه های مختلف مربوط به عملکرد را دربر می گیرد و در واقع یک عامل درونی و به اصطلاح زیرپوستی است که سازمان ایده های فرد در مورد توانایی هایش رفتار او را در طول زندگی تحت تاثیر قرار می دهد به نظر می رسد که بخشی از اضطراب دانش آموزان مربوط به خود پنداره منفی آنان می باشد دانش آموزانی که در دوران تحصیل دچار ضعف و شکست می شوند، در اثر تکرار شکست، باوری کاذب ومحدود کننده می یابند که تداوم و تعمیم آن باعث ثبت خودانگاره منفی و بازدارنده و ممانعت در برابر ابراز توانایی ها و تحکیم احساس ضعف بیشتر در مراحل بعدی می شود؛ تصور مردود شدن، احتمال مردود شدن در عمل، عدم تلاش برای حل مشکلات و جبران ضعف ها اضطراب دانش آموزان را دوچندادن کرده و جزئی از شخصیت آنان می گردد. بنابراین مشاهده می گردد که دانش آموزانی که اضطراب بیشتری را تجربه می کنند در عمل از خود پنداره پایین تری برخوردار هستند. و به نظر می رسد که ادراک منفی از مدرسه ، کلاس، معلم، همسالان و سایر عوامل و متغیرهای مربوط به مدرسه موجبات تشدید اضطراب آنان را نیز فراهم می آورد. پیشنهاد می گردد راهکارهایی برای تقویت آگاهی و قابلیت دانش آموزان در شناخت و اجرای مناسب تر راهبردهای تنظیم هیجانات منفی و شدید اندیشیده و آن ها را در جهت بهبود خودپنداره دانش آموزان به کارگیرند.

کلیدواژه ها:

خودپنداره منفی ، افت تحصیلی دانش آموزان