بررسی روایت شناسی زنانه ی رمان های نویسندگان زن ایرانی در دهه ۸۰

روایت شناسی، علمی است که به تحلیل ساختار متن ادبی می پردازد؛ روایت شناسی به دنبال بررسی نظام حاکم بر روایت ها و کشف مناسبات درونی، روابط و پیوند های حاکم بر عناصر سازنده ی روایت است. امروزه در روایت شناسی، دیگر با یک رویکرد و الگو روبه رو نیستیم بلکه روایت شناسی با برقراری پیوند انعطاف پذیر با سایر رشته ها و حوزه های دانش، به پژوهشی میان رشته ای بدل شده است. هر روایتی، داستانی دارد که این داستان را، گوینده ای روایت می کند و از آن به عنوان روای یاد می کنند. روای، گوینده ی هر داستان و روایتی است که می تواند آن را به صورت کتبی یا شفاهی برای خوانندگانش بیان کند. در داستان راوی می تواند نقش های مختلفی را بر عهده بگیرد و از این رو در داستان ها، با انواع راوی و روایتگر روبه رو هستیم که هر کدام از آنان در ارائه داستان نقش موثری ایفا می کنند. نگارنده در این پژوهش با هدف دست یابی به الگوی روایت شناسی زنانه به شیوه ی توصیفی – تحلیلی، به بررسی و تحلیل روایت شناسی زنانه در آثار هفت نویسنده ی برنده ی جوایز ادبی در دهه ی هشتاد از جمله سارا سالار، سودابه اشرفی، فریبا وفی، روح انگیز شریفیان، فرشته احمدی، زویا پیرزاد و مهسا محب علی پرداخته است. نتایج حاصل از این پژوهش، نشان می دهد که راوی در همه ی رمان های بررسی شده، زن است و شخصیت های اصلی داستان از میان زنان انتخاب شده اند؛ مکان در بیشتر روایت ها خانه است، مهم ترین حوادث داستان ازدواج، به دنیا آوردن فرزند و. . . می باشد و همچنین زمان داستان به گذشته ی راویان مربوط می شود.

کلیدواژه ها:

روایت شناسی ، رمان ، نویسندگان زن ، دهه ی هشتاد.