بررسی اثرات ناشی از تغییرات در سختی ماتریس برون سلولی و مکانوترانسدوکتورها بر بهبود درمان سرطان

محیط میکروسکوپی سرطان بازیابی آن را برای تومورزایی و پیشرفت سرطان بسیار مهم است. تعاملات ماتریس فضای بیرونی با سلول های توموری و استرومال منجر به تحریک رشد، حرکت، تجاوز، آنژیوژنز و دوری از سیستم ایمنی سرطان می شود. در نتیجه فعال سازی گیرنده ها و مکانوسنسورهای غشایی، از جمله اینتگرین، Piezo۱ و TRPV۴، به دنبال تنش های مکانیکی متولد شده از سفتی ECM ممکن است فنوتیپ شرورانه سلول های توموری و استرومال را تغییر دهد. درک بهتر از نحوه کنترل سفتی ECM پیشرفت تومور، به توسعه روش های درمانی جدید کمک می کند. شواهد به سرعت در حال گسترش در این زمینه نشان می دهد که تنظیم کنندگان و عوامل سفتی ECM نقاط هدفی برای درمان سرطان هستند. این مرور به بررسی کارهای اخیر در زمینه تنظیم سفتی ECM در سرطان، اثرات سفتی ECM بر پیشرفت تومور، ایمنی سرطان و مقاومت در برابر دارو می پردازد. همچنین پتانسیل نقاط هدفی که ممکن است به تنش ECM و پیشرفت تومور متصل باشند، مورد بررسی قرار می گیرد. با توجه به این پیشرفت ها، تلاش های آینده می تواند به سمت توسعه داروهای موثر تر و ایمن تر برای متوقف کردن سیگنال دهی سرطانی ناشی از سفتی ECM، پیشرفت سرطان و مقاومت در برابر داروها متمرکز شود.

کلیدواژه ها:

سرطان ، درمان سرطان ، مقاومت در برابر دارو ، ماتریس فضای بیرونی ، سفتی ECM مکانوترانسدوکتور ، پیزو