نشانه معناشناسی عبودیت در متون عرفانی

عبودیت در متون عرفانی، یک مفهوم خاص است که در بین عقاید عرفانی ادوار مختلف جایگاه بسیار مهمی دارد و عرفا پیوسته برای دستیابی به این مقام عرفانی تلاش کرده و رهنمودهایی را ارائه داده اند، در خلال عقاید عرفا به این امر دست یافته شد که عبودیت به معنای اوج خضوع و فروتنی عبد در مقابل رب و تسلیم محض بودن وی در مقابل پروردگار است و همچنین عبودیت به معنای حالتی ذکر شده که در آن فرد به طور کامل به پروردگار متکی و وابسته می شود و از خود گذشتی و انحصار خودداری می کند، این حالت در واقع بهبودی است که فرد بر جوانب روحی و معنوی خود اعمال کرده و از وابستگی به مطلع جهانی و بحث بیهوده پرهیز می کند. بنابراین مفهوم این واژه در متون عرفانی نیز به صورت گسترده ای بازتاب داشته است، بر این اساس در این جستار برآنیم که با شیوه توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای به بررسی و تحلیل نشانه معناشناسی عبودیت در متون عرفانی بپردازیم. در نهایت به شباهت ها و اختلافات عقاید در این حوزه ها اشاره شده است، نتیجه حاصل از بررسی های مختلف نشان دهنده این امر بود که رسیدن به عبودیت نیازمند حریت از قیود دنیوی و سپردن خود به خداوند است.

کلیدواژه ها:

عبودیت ، متون عرفانی ، رساله قشیریه ، کشف المحجوب ، منطق الطیر عطار ، انوارالتنزیل