تبیین تاثیر مولفه های انگیزش و خود پنداره در نوع نگرش دانش آموزان و عمکرد تحصیلی آنان

خودپنداره ی تحصیلی را شاخص تصور دانش آموزان از خود و رابطه ی آن با پیشرفت سایر دانش آموزان کلاس بیان می کند. این مفهوم بی گمان مبتنی بر بازخوردهایی است که وی در فعالیتهای آموزشی از نمره ها، آزمونها، معلمان، والدین و همسالان خود دریافت می کند. در فرایند یاددهی- یادگیری، خود پنداره و نگرش مثبت دانش آموزان نسبت به قابلیت ها و توانایی های خود می تواند نقش بسیار مهمی در ارتقای کیفیت و فعالیت های آموزشی آنها داشته باشد. بیشتر دانش آموزانی که پیشرفت مطلوبی ندارند و به مرور دچار افت تحصیلی می شوند، درباره استعداد های تحصیلی و توانایی های یادگیری خود، نگرش ذهنی منفی، بازدارنده و محدودکننده ای دارند، که بر اثر تعمیم بخشیدن به تجربیات قبلی و نحوه تربیت و آموزش در مراحل مختلف زندگی و در طی دوران تحصیل بوجود می آیند. استعداد فرد، به عنوان مهمترین عامل موفقیت در یادگیری و پیشرفت تحصیلی او می باشد، مورد سوال و بحث است. زیرا روانشناسان با توجه به تحقیقات زیادی که در موضوع تصور از خود و موفقیت تحصیلی انجام داده اند، به این نتیجه رسیده اند که نگرش و تصور دانش آموز نسبت به خودش، دامنه و میزان موفقیت او را در مدرسه و تحصیل آشکار می سازد. بنابراین اگر کسی در مدرسه موفق می شود، این وضعیت موجب تقویت خودپنداره مثبت در او می گردد. به گونه ای مشابه، خودپنداره مثبت نیز دستیابی به انتظارات مثبت درباره چگونگی حصول موفقیت فردرا تسهیل می کند. براساس پژوهش های دیدگاه انسانگرایانه، خودپنداره مثبت و پیشرفت تحصیلی به هم مربوط هستند. به عبارت دیگر خودپنداره جزء جدایی ناپذیر از جریان یادگیری و رشد دانش آموزان است. از این رو انسانگرایان تلاش می کنند که فضایی بر کلاس درس و برنامه های درسی حاکم سازند که تسهیل کننده دستیابی به خودپنداره مثبت باشد. تحقیقات نشان می دهد که به استثنای خانواده، مدرسه و معلمان احتمالا بیشترین تاثیر در نحوه نگرش دانش آموز به خویشتن را دارند.

کلیدواژه ها:

امید به تحصیل ، خود پنداره ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموز