تامین حق بر سلامت از نظر سازمان جهانی بهداشت

سلامت انسان ها به عنوان یک حق اساسی، دارایی و سرمایه ارزشمندی برای تمامی سطوح و طبقات اجتماع است. قوانین کشورهای مختلف از این حق به عنوان اساسی ترین حق مردم کشور خود نام برده اند. بسیاری از دولت مردان در برنامه های انتخاباتی خود این مساله را به عنوان یک اصل، عنوان می کنند. تعداد قابل توجهی از اسناد بین المللی، منطﻘه ای و ملی حﻘوق بشری، حق بر سلامت را به عنوان یکی از حﻘوق بنیادین بشری به رسمیت شناخته اند. اما متاسفانه تاکنون در مورد مفهوم حق بر سلامتی در این اسناد به طور وضوح تعریفی ارایه نگردیده است. در سال ۱۹۴۶ برای نخستین بار حق بر سلامت در اساسنامه سازمان جهانی بهداشت(WHO) مورد شناسایی قرار گرفت. همچنین در مقدمه این اساسنامه آمده است که بهره مندی از بلاترین استاندارد قابل حصول سلامتی، یکی از حق های بنیادی هر انسانی است و سلامتی ملتها برای دستیابی به صلح و امنیت جنبه بنیادی دارد. حق بر سلامت در ارتباط تنگاتنگ با سایر حقوق بشر، همچون غذا، مسکن، کار، آموزش، عدم تبعیض، برابری، احترام و حریم خصوصی و ... قرار دارد. بنابراین، سلامت به عنوان حق، بر هر انسان زنده ای شناسایی شده است و در نظام حقوقی ایران نیز این حق تحت شرایطی مورد امعان نظر قرار گرفته است؛ و در ضمن بر مبنای اسناد بین المللی در رابطه با حق بر سلامت، هر دولتی، متعهد به تامین شرایط لازم در جهت حمایت از سلامتی افراد مملکت خویش است.

کلیدواژه ها:

حق بر سلامت ، موزاین سلامت ، شاخص های سلامت ، سازمان بهداشت جهانی