اثر تمرین موازی بر سطوح پلاسمایی نسفاتین، رزیستین، ویسفاتین و پپتید YY در زنان چاق

هدف: اثر تمرین موازی بر سطوح فاکتورهای هورمونی مربوط به اشتها و متابولیسم گلوکز مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر سه ماه تمرین موازی بر سطوح نسفاتین، رزیستین، ویسفاتین و پپتید YY در زنان چاق بود. روش شناسی: بیست و شش نفر زن سالم (سن: ۳۸/۴±۷۴/۲۴ سال، شاخص توده بدن: ۶۴/۳±۵۰/۳۱ کیلوگرم بر متر مربع) چاق به طور تصادفی به عنوان آزمودنی های این تحقیق انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (۱۱ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین به مدت سه ماه و هفته ای ۳ جلسه (۱۵ تا ۳۰ دقیقه در هر جلسه) با شدت ۶۰ درصد ضربان قلب بیشینه روی چرخ کارسنج در فعالیت استقامتی و شدت ۶۰ درصد یک تکرار بیشینه با نسبت زمانی مشابه فعالیت استقامتی در فعالیت مقاومتی اجرا شد. سطوح پلاسمایی نسفاتین، رزیستین، ویسفاتین و PYY قبل و پس از ۴۸ ساعت از آخرین جلسه تمرینی اندازه گیری شد. برای آنالیز داده ها از آزمون t وابسته و مستقل در سطح ۰۵/۰<جp استفاده شد. یافته ها: سطوح نسفاتین و PYY در گروه تمرین به طور معناداری نسبت به گروه کنترل در پس آزمون بالاتر بود (۰۵/۰<جp). سطوح رزیستین و ویسفاتین گروه تمرین در پس آزمون، به طور معناداری نسبت به گروه کنترل پایین تر بود (۰۵/۰< p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، تمرین موازی موجب افزایش سطوح نسفاتین و PYY می شود اما سطوح رزیستین و ویسفاتین را کاهش می دهد. این اثرات تمرین ممکن است بر سرکوب اشتها باشد، همچنین از بروز چاقی و مشکلات دیابت جلوگیری کند.

کلیدواژه ها:

تمرین موازی ، نسفاتین ، رزیستین ، ویسفاتین ، PYY