مقایسه اثر دو حجم متفاوت تمرینات موازی بر برخی شاخص های آمادگی جسمانی و تغییرات سطوح سرمی کورتیزول و پروتئین واکنشی C فوتبالیست های نوجوان

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه دو حجم شش و هشت هفته ای تمرینات موازی بر شاخص های آمادگی جسمانی، تغییرات کورتیزول و پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (CRP-hs) در فوتبالیست های نوجوان بود. روش شناسی: بیست فوتبالیست (سن: ۹۱/۰ ± ۱۵ سال، وزن: ۰۷/۱۰ ± ۱۰/۶۱ کیلوگرم) با حداقل ۵ سال سابقه فوتبال، به صورت تصادفی به دو گروه ۱۰ نفری شش و هشت هفته تقسیم شدند. دوره تمرینی شامل تمرینات عمومی (سه هفته) و اختصاصی بود و به صورت سه جلسه در هفته به مدت ۹۰ دقیقه برگزار شد. نوع و شدت تمرینات برابر بوده و فقط حجم تمرینی بین گروه ها متفاوت بود. قبل و بعد از دوره، توان هوازی (آزمون ۱۶۰۹ متر)، سرعت (دوی ۶۰ متر) و استقامت عضلانی (شنا سوئدی و دراز و نشست) در ساعت ۸:۴۵-۸ عصر و نمونه های خون وریدی برای اندازه گیری کورتیزول و CRP-hs در شرایط ناشتا (۸:۳۰-۸ صبح) از آزمودنی ها اخذ شد. یافته ها: مقادیر VO۲max، سرعت، دراز و نشست و شنا سوئدی هر دو گروه نسبت به مقادیر پایه بهبود معنی داری نشان داد. حجم تمرینی هشت هفته در خصوص کاهش غلظت کورتیزول موثرتر بود (%۷۷/۱۶، ۰۳۳/۰=P)، اما سرعت گروه شش هفته با اندازه اثر بزرگتری (۱۱/۰- =r) بهبود یافته بود (%۲۷/۵). همچنین، در مورد سایر متغیرها تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد افزایش تدریجی شدت تمرینات آماده سازی در مدت هشت هفته نسبت به افزایش مشابهی در طول شش هفته، منجربه کاهش موثرتر مقادیر سرمی کورتیزول فوتبالیست های نوجوان می شود، اما در مورد سطوح hs-CRP و بهبود متغیرهایی نظیر VO۲max، سرعت و استقامت عضلانی مزیت بیشتری ندارد.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: حجم تمرین ، فوتبال ، VO۲max ، استقامت عضلانی ، سرعت