اثر فعالیت هوازی با و بدون محدودیت جریان خون بر لاکتات، کورتیزول پلاسما و محتوای پروتئین PGC-۱α عضله انسان

هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر فعالیت هوازی با و بدون محدودیت جریان خون (BFR) بر لاکتات، کورتیزول پلاسما و محتوای پروتئین PGC-۱α عضله بود. روش شناسی: پنج مرد سالم تمرین نکرده (با میانگین و خطای معیار سن: ۰۲/۱±۴/۳۳ سال؛ توده بدن: ۶۹/۴±۶۴/۷۹ کیلوگرم؛ قد: ۰۲/۹±۴/۱۷۳ سانتی متر؛ چربی بدن: ۲۲/۲±۹۷/۱۸ درصد) در دو وهله جداگانه مورد مطالعه قرار گرفتند: (۱) فعالیت هوازی به همراه BFR شامل راه رفتن بر روی تردمیل با شدت ۴۰% از توان هوازی بیشینه (VO۲max) و (۲) راه رفتن در شرایط مشابه بدون BFR (به عنوان کنترل). نمونه های بیوپسی عضلانی قبل و ۳ ساعت پس از هر وهله فعالیت از عضله پهن جانبی برای تعیین بیان پروتئین PGC-۱α گرفته شد، نمونه های خونی نیز قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت و ۲ ساعت بعد فعالیت جهت بررسی تغییرات لاکتات و کورتیزول خون از سیاهرگ بازویی گرفته شد.   یافته ها: نتایج نشان داد که محتوای پروتئین PGC-۱α سه ساعت پس از یک وهله فعالیت هوازی با BFR به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش می یابد (۰۵/۰>P). لاکتات خون و کورتیزول در هیچ یک از نقطه های زمانی در گروه با و بدون محدودیت جریان خون افزایش معنی دار نشان ندادند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که در فعالیت هوازی با BFR، تحریک متابولیکی مکانیسمی برای تنظیم شبکه سیگنالی سلول جهت تحریک بایوژنز میتوکندری نیست. همچنین، بایوژنز میتوکندری یکی از مکانیسم های احتمالی افزایش در توان هوازی به همراه تمرین با محدودیت جریان خون است.

کلیدواژه ها:

لاکتات خون ، تمرین کاتسو ، بایوپسی عضله ، بایوژنز میتوکندری ، انسداد عروق ، فعالیت ورزشی زیربیشنه